Ποιος εκτιμαει; Τι εκτιμαει; Σεβεται κιολας; Τι σεβεται;
Εσυ εκτιμας; Ποιον εκτιμας; Τους αλλους; Εσενα; Εκτιμας εσενα; Εχεις αυτοεκτιμηση;
Σε ρωταω γιατι θελω να μαθω. Να μαθω πως ειναι να θεωρεις τον εαυτο σου καποιον σημαντικο. Να σεβεσαι εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου. Να ξερεις πως εισαι, ποιος εισαι, τι θελεις. Ευχομαι να ξερεις, εγω δεν ξερω. Παει καιρος απο τοτε που ηξερα. Απο τοτε που ενιωθα προσδοκιες για κατι καλυτερο, που περιμενα το αυριο πως και πως. Τωρα απλως σκεφτομαι το παρελθον και τροπους που θα μπορουσα να το αλλαξω. Δεν εχω μελλον, ζω στο παρελθον, Αισθανομαι σαν ενα κινουμενο λαθος, σαν να ειμαι ενα δημιουργημα καταδικασμενο να αποτυγχανει. Ποσο θα θελα να τελειωναν ολα. Ετσι μεσα σε μια στιγμη. Και να διαγραφω απο το μυαλο ολων. Κανεις να μην με θυμαται να μη στεναχωρηθει που θα φυγω, δεν αξιζω καν το κλαμα των δικων μου στη θεα της αψυχης σαρκας που μου δωσαν. Αφου εφτασα ως εδω πρεπει να παλεψω λες ε; Διαφωνω. Ισα ισα, το γεγονος οτι εφτασα εδω και εχω γινει οπως εχω γινει με κανει να πιστευω οτι επρεπε να χω σβησει νωριτερα.
Ασε που νιωθω οτι μενω στη ζωη για τους αλλους και οχι για μενα. Δεν εχει νοημα να ζω. Αλλα νιωθω ατυχος που δν μπορω να εξαφανιστω σε μια στιγμη και να σβηστω απο παντου. Γιατι να μεινουν ιχνη μου πισω; Λες και προσφερα κατι στην ανθρωποτητα; Και παλι ζηταω κατι ουτοπικο, Αν πεθανω ανθρωποι που μ αγαπαν θα στεναχωρηθουν. Και οσο φροκαλο και να ειμαι δεν θελω να τους στεναχωρησω. Αρα εχω κατι για να μεινω στη ζωη, αυτους που μ αγαπανε. Τι να την κανω ομως την αγαπη οταν καθε μου αναπνοη μου εξασφαλιζει ενα ακομα δευτερολεπτο ζωης σε μια λιμνη πονου και δυστυχιας. Μακαρι να ταν ολα τοσο ευκολα οσο στη φαντασια μου.
Δεν ειναι ομως παρ' ολο που ξερω τι να κανω για να μπορεσω να συνεχισω να ειμαι.
Μακαρι ομως να μην ημουνα.
Δεν θελω να ειμαι.
Δεν θελω να δω τον αυριανο ηλιο, δεν θελω να μαθω τι μου ξημερωνει.
Θελω να σβησω.
Γιατι δεν μπορω απλα να σβησω;;
Εσυ εκτιμας; Ποιον εκτιμας; Τους αλλους; Εσενα; Εκτιμας εσενα; Εχεις αυτοεκτιμηση;
Σε ρωταω γιατι θελω να μαθω. Να μαθω πως ειναι να θεωρεις τον εαυτο σου καποιον σημαντικο. Να σεβεσαι εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου. Να ξερεις πως εισαι, ποιος εισαι, τι θελεις. Ευχομαι να ξερεις, εγω δεν ξερω. Παει καιρος απο τοτε που ηξερα. Απο τοτε που ενιωθα προσδοκιες για κατι καλυτερο, που περιμενα το αυριο πως και πως. Τωρα απλως σκεφτομαι το παρελθον και τροπους που θα μπορουσα να το αλλαξω. Δεν εχω μελλον, ζω στο παρελθον, Αισθανομαι σαν ενα κινουμενο λαθος, σαν να ειμαι ενα δημιουργημα καταδικασμενο να αποτυγχανει. Ποσο θα θελα να τελειωναν ολα. Ετσι μεσα σε μια στιγμη. Και να διαγραφω απο το μυαλο ολων. Κανεις να μην με θυμαται να μη στεναχωρηθει που θα φυγω, δεν αξιζω καν το κλαμα των δικων μου στη θεα της αψυχης σαρκας που μου δωσαν. Αφου εφτασα ως εδω πρεπει να παλεψω λες ε; Διαφωνω. Ισα ισα, το γεγονος οτι εφτασα εδω και εχω γινει οπως εχω γινει με κανει να πιστευω οτι επρεπε να χω σβησει νωριτερα.
Ασε που νιωθω οτι μενω στη ζωη για τους αλλους και οχι για μενα. Δεν εχει νοημα να ζω. Αλλα νιωθω ατυχος που δν μπορω να εξαφανιστω σε μια στιγμη και να σβηστω απο παντου. Γιατι να μεινουν ιχνη μου πισω; Λες και προσφερα κατι στην ανθρωποτητα; Και παλι ζηταω κατι ουτοπικο, Αν πεθανω ανθρωποι που μ αγαπαν θα στεναχωρηθουν. Και οσο φροκαλο και να ειμαι δεν θελω να τους στεναχωρησω. Αρα εχω κατι για να μεινω στη ζωη, αυτους που μ αγαπανε. Τι να την κανω ομως την αγαπη οταν καθε μου αναπνοη μου εξασφαλιζει ενα ακομα δευτερολεπτο ζωης σε μια λιμνη πονου και δυστυχιας. Μακαρι να ταν ολα τοσο ευκολα οσο στη φαντασια μου.
Δεν ειναι ομως παρ' ολο που ξερω τι να κανω για να μπορεσω να συνεχισω να ειμαι.
Μακαρι ομως να μην ημουνα.
Δεν θελω να ειμαι.
Δεν θελω να δω τον αυριανο ηλιο, δεν θελω να μαθω τι μου ξημερωνει.
Θελω να σβησω.
Γιατι δεν μπορω απλα να σβησω;;
