>0

Ποιος εκτιμαει; Τι εκτιμαει; Σεβεται κιολας; Τι σεβεται;
Εσυ εκτιμας; Ποιον εκτιμας; Τους αλλους; Εσενα; Εκτιμας εσενα; Εχεις αυτοεκτιμηση;
Σε ρωταω γιατι θελω να μαθω. Να μαθω πως ειναι να θεωρεις τον εαυτο σου καποιον σημαντικο. Να σεβεσαι εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου. Να ξερεις πως εισαι, ποιος εισαι, τι θελεις. Ευχομαι να ξερεις, εγω δεν ξερω. Παει καιρος απο τοτε που ηξερα. Απο τοτε που ενιωθα προσδοκιες για κατι καλυτερο, που περιμενα το αυριο πως και πως. Τωρα απλως σκεφτομαι το παρελθον και τροπους που θα μπορουσα να το αλλαξω. Δεν εχω μελλον, ζω στο παρελθον, Αισθανομαι σαν ενα κινουμενο λαθος, σαν να ειμαι ενα δημιουργημα καταδικασμενο να αποτυγχανει. Ποσο θα θελα να τελειωναν ολα. Ετσι μεσα σε μια στιγμη. Και να διαγραφω απο το μυαλο ολων. Κανεις να μην με θυμαται να μη στεναχωρηθει που θα φυγω, δεν αξιζω καν το κλαμα των δικων μου στη θεα της αψυχης σαρκας που μου δωσαν. Αφου εφτασα ως εδω πρεπει να παλεψω λες ε; Διαφωνω. Ισα ισα, το γεγονος οτι εφτασα εδω και εχω γινει οπως εχω γινει με κανει να πιστευω οτι επρεπε να χω σβησει νωριτερα.
Ασε που νιωθω οτι μενω στη ζωη για τους αλλους και οχι για μενα. Δεν εχει νοημα να ζω. Αλλα νιωθω ατυχος που δν μπορω να εξαφανιστω σε μια στιγμη και να σβηστω απο παντου. Γιατι να μεινουν ιχνη μου πισω; Λες και προσφερα κατι στην ανθρωποτητα; Και παλι ζηταω κατι ουτοπικο, Αν πεθανω ανθρωποι που μ αγαπαν θα στεναχωρηθουν. Και οσο φροκαλο και να ειμαι δεν θελω να τους στεναχωρησω. Αρα εχω κατι για να μεινω στη ζωη, αυτους που μ αγαπανε. Τι να την κανω ομως την αγαπη οταν καθε μου αναπνοη μου εξασφαλιζει ενα ακομα δευτερολεπτο ζωης σε μια λιμνη πονου και δυστυχιας. Μακαρι να ταν ολα τοσο ευκολα οσο στη φαντασια μου.
 Δεν ειναι ομως παρ' ολο που ξερω τι να κανω για να μπορεσω να συνεχισω να ειμαι.
Μακαρι ομως να μην ημουνα.
Δεν θελω να ειμαι.
Δεν θελω να δω τον αυριανο ηλιο, δεν θελω να μαθω τι μου ξημερωνει.
Θελω να σβησω.
Γιατι δεν μπορω απλα να σβησω;;

Ονειρα που πλημμυρισαν

Ανηλιαγα υπογεια με βρωμικο σκοταδι,
Ξεφτισμενους τοιχους απο την υγρασια και κατσαριδες.
Σπιτια που απο τυχη ενοικιαζονται απο καποιον κακομοιρη,
Που καποτε πλημμυρισαν, σε μια νεροποντη του '90
Και στεκουν εκει, κατω απο το πεζοδρομιο, κατω απο την επιφανεια της γης,
Κατω απο την επιφανεια της
ζωης.
Ετσι μας κανατε τα ονειρα,
Ανηλιαγα υπογεια.

Α(χ)συνεχεια

Με ενοχλει η συνεχεια.
Οτι δηλαδη οσες διακοπες κι αν κανουμε στηζωη μας απο οτι στο διαολο κι αν κανουμε μετα θα συνεχισουμε κατι αλλο, ή το ιδιο ή οτιδηποτε.
Με ενοχλει, με ενοχλει αφανταστα.
Με ενοχλει που η ζωη συνεχιζεται μετα τον θανατο, με ενολχει που υπαρχει συνεχεια.Επαναλαμβανομαι.
Λοιπον παμε ξανα απο την αρχη.
 Θελω να με οριζουν οι διακοπες. Θελω να ειμαι αυτο που ειμαι οταν δεν κανω κατι. Η απραγια.Βεβαια η συνεχομενη απραγια ειναι κι αυτη μια συνεχεια.Κι αυτο με ενοχλει.Δυσκολευομαι να ορισω τι εννοω. Γαμωτο. Πως να το πω. Δεν θελω να ειμαι ο ιδιος που ημουν χτες. Ειμαστε παγιδευμενοι σε ενα σωμα, ενα μυαλο, μια αυρα απο την γεννηση ως τον θανατο. Εγω ομως θελω καθε μερα να ειμαι κατι αλλο. Δηλαδη: Θελω οταν αναφερονται σε μενα, να μην αναφεροανται σ αυτον που ηδη ξερουν ως εμενα.Γιατι χτες ημουνα κατι που δεν θελω να ειμαι τωρα και τωρα δεν θελω να ειμαι αυτο που θα ειμαι αυριο οπως αυριο δεν θα θελω να ειμαι αυτο ειμαι τωρα και ουτω καθ εξης. Καθε στιγμη ειναι διαφορετικη αλλα εμεις κουβαλαμε τον ιδιο εαυτο με μικρες αλλαγες μεσα στο χρονο. Ο μικρος ραμον, ειναι το ιδιο ατομο με τον εφηβο Ραμον, με τον φοιτητη Ραμον, τον εργαζομενο, γονεα,παπου ή νεκρο Ραμον. Αυτο δεν θελω. Δεν θελω να χω συνεχεια. Οταν θα λεει καποιος "εκεινος δεν ηταν που εκανε αυτο πριν χρονια"; Οχι δεν θελω να ειμαι εκεινος που εκανε αυτο πριν χρονια.Θελω καθε μερα, ο εκαστοτε εαυτος να σταματαει να υφισταται και να υπαρχει ενας καινουριος, καλυτερος ή χειροτερος, εν πασει περιπτωσει διαφορετικος απο τον άλλον. Πώς θα το καταφερω αυτό; Με αμνησια; Δεν ξερω. Ουτε θελω να λεω τις βλακειες οτι αδραξε την μερα καθε μερα που ξημερωνει ειναι διαφορετικη και μπουρδες τετοιες. Προφανως ειναι διαφορετικη.Καθε δευτερολεπτο ειναι διαφορετικο.
Εγω δεν θελω να ειμαι ο ιδιος.
Δεν θελω να εχω την ιδια υποσταση καθε δευτερολεπτο που περναει, αυτο φωναζω απο την πρωτη γραμμη.
Ξερει κανεις πως γινεται να το καταφερω;
Και αν ηξερε και παλι δεν θα μου το λεγε.
Βλακειες.
Παω να συνεχισω να μαι ο ιδιος μεχρι να πεθανω.
Αλλο ενα παραπονο απο τη ζωη αποτυπωμενο σ ενα μπλογκ που δεν βλεπει κανεις.
Καλη φαση :)

Παντα σε μισουσα χρονε

Προς το παρον δεν με χτυπουν οι βαριες σταλες ,εχω όμως παρατηρησει οτι βαραινουν και με ενοχλει. Ξεχυθηκα σαν ποταμι γι' αλλη μια φορα και πως να μην ξεχυθω, αν και βεβαια, δεν πρεπει. Ανυπομονω να ερθουν τα νεα, με αλληλογραφια τα παιρνω καθε πρωι. Δεν αποφασιζουν ομως ουτε τα νεα ουτε εγω τι οριζει η πρωτη λαλια της αυγης για τη μερα.
 Δεν θελω να παρεξηγηθω. Αυγουστος ειναι ακομα μεσα μου κι ας τελειωνει ο Ιανουαριος. Και δεν κοροϊδευω κανεναν λεγοντας το αντιθετο. Απλως δεν εχω συγχρονισει την υπαιτιοτητα της παρουσιας μου με το αβυσσαλεο, χρονικο, τρισδιαστατο κενο. Γι αυτό τα εβαλα κατω σημερα και σκεφτηκα οτι δεν αργει αυτο που θα ερθει. Το ξερω. Ερχεσαι απο το παρελθον ζεις το παρον οδευευεις στο μελλον ομως μεσα σ ενα δευτερολεπτο κανεις και τα τρια. Χαος.Ναι, απαρηγορητο χαος.
Και σου ελεγα οτι τα εβαλα κατω...
Πως να βαλεις κατι κατω καν; Εγω ειμαι πανω; Εσυ που εισαι;
Δεν ξερεις που εισαι και μιλας για το κατω.
Αναπαυσου για παντα ή σε σπανιες δοσεις, δεν ειναι καιρος γι αναπαυση.
Σε τριγυριζει ενα αρωμα καλοκαιριου κι ας εχουμε χειμωνα τωρα.
Καταλαβαινεις; Καταλαβαινεις επιτελους γιατι ο χρονος και τα συνεργα του μας καταπιεζουν;
Ουτε εγω ξερω γιατι, αλλα το παρατηρησα τουλαχιστον.
Δεν θα προσαρμοστω, αλλα δεν θα πεθανω.