>0

Ποιος εκτιμαει; Τι εκτιμαει; Σεβεται κιολας; Τι σεβεται;
Εσυ εκτιμας; Ποιον εκτιμας; Τους αλλους; Εσενα; Εκτιμας εσενα; Εχεις αυτοεκτιμηση;
Σε ρωταω γιατι θελω να μαθω. Να μαθω πως ειναι να θεωρεις τον εαυτο σου καποιον σημαντικο. Να σεβεσαι εσυ ο ιδιος τον εαυτο σου. Να ξερεις πως εισαι, ποιος εισαι, τι θελεις. Ευχομαι να ξερεις, εγω δεν ξερω. Παει καιρος απο τοτε που ηξερα. Απο τοτε που ενιωθα προσδοκιες για κατι καλυτερο, που περιμενα το αυριο πως και πως. Τωρα απλως σκεφτομαι το παρελθον και τροπους που θα μπορουσα να το αλλαξω. Δεν εχω μελλον, ζω στο παρελθον, Αισθανομαι σαν ενα κινουμενο λαθος, σαν να ειμαι ενα δημιουργημα καταδικασμενο να αποτυγχανει. Ποσο θα θελα να τελειωναν ολα. Ετσι μεσα σε μια στιγμη. Και να διαγραφω απο το μυαλο ολων. Κανεις να μην με θυμαται να μη στεναχωρηθει που θα φυγω, δεν αξιζω καν το κλαμα των δικων μου στη θεα της αψυχης σαρκας που μου δωσαν. Αφου εφτασα ως εδω πρεπει να παλεψω λες ε; Διαφωνω. Ισα ισα, το γεγονος οτι εφτασα εδω και εχω γινει οπως εχω γινει με κανει να πιστευω οτι επρεπε να χω σβησει νωριτερα.
Ασε που νιωθω οτι μενω στη ζωη για τους αλλους και οχι για μενα. Δεν εχει νοημα να ζω. Αλλα νιωθω ατυχος που δν μπορω να εξαφανιστω σε μια στιγμη και να σβηστω απο παντου. Γιατι να μεινουν ιχνη μου πισω; Λες και προσφερα κατι στην ανθρωποτητα; Και παλι ζηταω κατι ουτοπικο, Αν πεθανω ανθρωποι που μ αγαπαν θα στεναχωρηθουν. Και οσο φροκαλο και να ειμαι δεν θελω να τους στεναχωρησω. Αρα εχω κατι για να μεινω στη ζωη, αυτους που μ αγαπανε. Τι να την κανω ομως την αγαπη οταν καθε μου αναπνοη μου εξασφαλιζει ενα ακομα δευτερολεπτο ζωης σε μια λιμνη πονου και δυστυχιας. Μακαρι να ταν ολα τοσο ευκολα οσο στη φαντασια μου.
 Δεν ειναι ομως παρ' ολο που ξερω τι να κανω για να μπορεσω να συνεχισω να ειμαι.
Μακαρι ομως να μην ημουνα.
Δεν θελω να ειμαι.
Δεν θελω να δω τον αυριανο ηλιο, δεν θελω να μαθω τι μου ξημερωνει.
Θελω να σβησω.
Γιατι δεν μπορω απλα να σβησω;;

Ονειρα που πλημμυρισαν

Ανηλιαγα υπογεια με βρωμικο σκοταδι,
Ξεφτισμενους τοιχους απο την υγρασια και κατσαριδες.
Σπιτια που απο τυχη ενοικιαζονται απο καποιον κακομοιρη,
Που καποτε πλημμυρισαν, σε μια νεροποντη του '90
Και στεκουν εκει, κατω απο το πεζοδρομιο, κατω απο την επιφανεια της γης,
Κατω απο την επιφανεια της
ζωης.
Ετσι μας κανατε τα ονειρα,
Ανηλιαγα υπογεια.

Α(χ)συνεχεια

Με ενοχλει η συνεχεια.
Οτι δηλαδη οσες διακοπες κι αν κανουμε στηζωη μας απο οτι στο διαολο κι αν κανουμε μετα θα συνεχισουμε κατι αλλο, ή το ιδιο ή οτιδηποτε.
Με ενοχλει, με ενοχλει αφανταστα.
Με ενοχλει που η ζωη συνεχιζεται μετα τον θανατο, με ενολχει που υπαρχει συνεχεια.Επαναλαμβανομαι.
Λοιπον παμε ξανα απο την αρχη.
 Θελω να με οριζουν οι διακοπες. Θελω να ειμαι αυτο που ειμαι οταν δεν κανω κατι. Η απραγια.Βεβαια η συνεχομενη απραγια ειναι κι αυτη μια συνεχεια.Κι αυτο με ενοχλει.Δυσκολευομαι να ορισω τι εννοω. Γαμωτο. Πως να το πω. Δεν θελω να ειμαι ο ιδιος που ημουν χτες. Ειμαστε παγιδευμενοι σε ενα σωμα, ενα μυαλο, μια αυρα απο την γεννηση ως τον θανατο. Εγω ομως θελω καθε μερα να ειμαι κατι αλλο. Δηλαδη: Θελω οταν αναφερονται σε μενα, να μην αναφεροανται σ αυτον που ηδη ξερουν ως εμενα.Γιατι χτες ημουνα κατι που δεν θελω να ειμαι τωρα και τωρα δεν θελω να ειμαι αυτο που θα ειμαι αυριο οπως αυριο δεν θα θελω να ειμαι αυτο ειμαι τωρα και ουτω καθ εξης. Καθε στιγμη ειναι διαφορετικη αλλα εμεις κουβαλαμε τον ιδιο εαυτο με μικρες αλλαγες μεσα στο χρονο. Ο μικρος ραμον, ειναι το ιδιο ατομο με τον εφηβο Ραμον, με τον φοιτητη Ραμον, τον εργαζομενο, γονεα,παπου ή νεκρο Ραμον. Αυτο δεν θελω. Δεν θελω να χω συνεχεια. Οταν θα λεει καποιος "εκεινος δεν ηταν που εκανε αυτο πριν χρονια"; Οχι δεν θελω να ειμαι εκεινος που εκανε αυτο πριν χρονια.Θελω καθε μερα, ο εκαστοτε εαυτος να σταματαει να υφισταται και να υπαρχει ενας καινουριος, καλυτερος ή χειροτερος, εν πασει περιπτωσει διαφορετικος απο τον άλλον. Πώς θα το καταφερω αυτό; Με αμνησια; Δεν ξερω. Ουτε θελω να λεω τις βλακειες οτι αδραξε την μερα καθε μερα που ξημερωνει ειναι διαφορετικη και μπουρδες τετοιες. Προφανως ειναι διαφορετικη.Καθε δευτερολεπτο ειναι διαφορετικο.
Εγω δεν θελω να ειμαι ο ιδιος.
Δεν θελω να εχω την ιδια υποσταση καθε δευτερολεπτο που περναει, αυτο φωναζω απο την πρωτη γραμμη.
Ξερει κανεις πως γινεται να το καταφερω;
Και αν ηξερε και παλι δεν θα μου το λεγε.
Βλακειες.
Παω να συνεχισω να μαι ο ιδιος μεχρι να πεθανω.
Αλλο ενα παραπονο απο τη ζωη αποτυπωμενο σ ενα μπλογκ που δεν βλεπει κανεις.
Καλη φαση :)

Παντα σε μισουσα χρονε

Προς το παρον δεν με χτυπουν οι βαριες σταλες ,εχω όμως παρατηρησει οτι βαραινουν και με ενοχλει. Ξεχυθηκα σαν ποταμι γι' αλλη μια φορα και πως να μην ξεχυθω, αν και βεβαια, δεν πρεπει. Ανυπομονω να ερθουν τα νεα, με αλληλογραφια τα παιρνω καθε πρωι. Δεν αποφασιζουν ομως ουτε τα νεα ουτε εγω τι οριζει η πρωτη λαλια της αυγης για τη μερα.
 Δεν θελω να παρεξηγηθω. Αυγουστος ειναι ακομα μεσα μου κι ας τελειωνει ο Ιανουαριος. Και δεν κοροϊδευω κανεναν λεγοντας το αντιθετο. Απλως δεν εχω συγχρονισει την υπαιτιοτητα της παρουσιας μου με το αβυσσαλεο, χρονικο, τρισδιαστατο κενο. Γι αυτό τα εβαλα κατω σημερα και σκεφτηκα οτι δεν αργει αυτο που θα ερθει. Το ξερω. Ερχεσαι απο το παρελθον ζεις το παρον οδευευεις στο μελλον ομως μεσα σ ενα δευτερολεπτο κανεις και τα τρια. Χαος.Ναι, απαρηγορητο χαος.
Και σου ελεγα οτι τα εβαλα κατω...
Πως να βαλεις κατι κατω καν; Εγω ειμαι πανω; Εσυ που εισαι;
Δεν ξερεις που εισαι και μιλας για το κατω.
Αναπαυσου για παντα ή σε σπανιες δοσεις, δεν ειναι καιρος γι αναπαυση.
Σε τριγυριζει ενα αρωμα καλοκαιριου κι ας εχουμε χειμωνα τωρα.
Καταλαβαινεις; Καταλαβαινεις επιτελους γιατι ο χρονος και τα συνεργα του μας καταπιεζουν;
Ουτε εγω ξερω γιατι, αλλα το παρατηρησα τουλαχιστον.
Δεν θα προσαρμοστω, αλλα δεν θα πεθανω.

Το Restart του φθινοπωρου του 14

Ωρες ωρες ωρες, ατελειωτες ωρες, χαμενες, κερδισμενες, χορτασμενες, λειψες, κρύες, ασχημες, ομορφες..Ποσες ωρες,ποσος χρονος περασμενος και ποσος ακομα να ερθει.;Κ τα λαθη στολιζουν τις ωρες μας, οι αναμνησεις μας τρεφονται απο ωρες,ο χρονος κυλα.Στοπ.Οχι οτι θα σταματησω το χρονο αλλα ωρα για ανασυγκροτηση,ωστε ο υπολοιπoς χρονος,οι υπολοιπες ωρες να περασουν με λιγοτερα λαθη.Σωστα;Φυσικα και υπαρχουν και σωστα,αλλα δεν με επιβραβευω για τα ωραια τον τελευταιο καιρο γιατι ειναι καθηκον μου να ζω με τα ωραια.Τα λαθη;Τα λαθη που αποτυπωθηκαν στις ξεραμενες σελιδες του χρονου, δυστυχως εχουν σαν παραπομπες παντα το τωρα και αυτο γιατι κουβαλαω τα λαθη μου περισσοτερο απο τα ''σωστα'' μου.Αυτα,τα εχω στις αποθηκες και τα χρησιμοποιω οταν χρειαζεται.Τα λαθη τα σερνω συνεχως μαζι μου και με στιγματιζουν.Αφου λοιπον ειναι γεγονος το οτι δεν ειμαι ευχαριστημενος με τα λαθη μου, ειναι μαλλον μονοδρομος να τα διορθωσω.Οχι ολα φυσικα.Καποια πραγματα δε διορθωνονται,τουλαχιστον απο μονα τους,αλλα αν διορθωσεις καποια ισως μπουν κ τα υπολοιπα σε καποιο σωστο δρομο.
 Η ζωη βρισκεται σε συναρτηση με το χρονο,απο την πρωτη μεχρι την τελευταια στιγμη.Εχω υπαρξει αχαριστος με το χρονο.Εχω ξοδεψει απλοχερα ωρες,ωρες αποδοτικες και δεν εχω διαθεση να σταματησω να το κανω.Νιωθω σα να συγκρουονται δυο φυσεις μεσα μου,αυτη της ευκολης ζωης-που συνδεεται με τη σπαταλη χρονου σε ενα βαθμο-και αυτη που με θελει ενεργητικο,να θελω να ξεζουμισω τη ζωη.Μια ισορροπημενη ζωη πρεπει να ειναι και ενεργητικη και ευκολη(αν και τα τελευταια χρονια τιποτα δεν ειναι ευκολο).Σκεψεις επι σκεψεων και οι ωρες περνανε.Ισως να μην χρειαζεται να τα βαζω μαζι μου ή τουλαχιστον να βγει κατι.
 Πριν δυο χρονια και κατι που παγωσε το μπλογκ ειχα πολλα παραπονα απο τον εαυτο μου εκ των οποιων τα μισα εχουν φυγει.Μα παρολαυτα δε ξερω αν νιωθω καλα γι αυτο.Μου φαινεται λιγο.Εμπρος για το Restart του 2014.
Να τωρα θα γραψω  κ ενα ποιημα για να εγκαινιασω τα επικειμενα χαρμοσυνα:
Πορευεσαι σαν αϋλη μορφη που σερνει το σκοταδι
Στον κοσμο επιβαλλεσαι μοναχα μ ενα χαδι
Το αγγιγμα σου αποκοσμο φερνει αμεσως θλιψη
Και μεσα σου στεγαζεται γενικευμενη σηψη.
Το μεταδιδεις ξερεις,ο κοσμος το γνωριζει
Ακομα κ αν εισαι αγνωστος,
Η μοιρα τους οριζει
Να τους ακουμπας.
Να τους κουρελιαζεις.
Να εισαι εσυ αυτο που μεταφερει τη μαυριλα.
Μονο τοτε
θα εισαι σε θεση να μην θελεις να αφησεις κανενα λαθος πισω.

Λαστ Ποστ

                      NO FUCKING IMAGE THIS TIME BITCHES              

Και ξαφνικα,υστερα απο ενα μηνα και κατι απενεργοποιησης,το ιστολογιο ειναι ξανα ανοιχτο.
Μοναχα για να γραφτει αυτη η τελευταια δημοσιευση.
Το ιστολογιο το ξεκινησα για να βγαλω αχτι.Για να θεσω σε κοινη θεα προβληματα που με απασχολουσαν.
Αρχικα,προσωπικου ενδιαφεροντος,στη συνεχεια κοινωνικοπολιτικου.
Υπηρξα μπλογκερ για 2 παρα κατι χρονια και η εμπειρια ηταν ωραια.
Αλλες φορες εγραφα γιατι ''επρεπε'' να γραψω κατι,αλλες γιατι οντως ηθελα.
Αλλα ποστ μου αρεσαν,αλλα οχι.
Μα τωρα εν τελει,ολα ειχαν μια δοση απο εμενα,μια δοση του εκαστοτε εαυτου μου.
Δεν εχω σταματησει,ουτε προκειται ποτε,να γραφω.
Απλως στο συγκεκριμενο μπλογκ δεν εχω διαθεση να προσφερω κατι αλλο.
Ευχαριστω ολους σας που διαβασατε,σχολιασατε,προβληματιστηκατε(you know who you are).
Iσως να ξεκινησω αλλο μπλογκ,ισως να εχω ξεκινησει ηδη,ισως να μην ξαναγραψω στο διαδικτυο.
Αν παρ'ολ'αυτα βρειτε καποιο αλλο μπλογκ ποτε που εχει το ιδιο στυλ με αυτο,εχει συντακτη καποιον Ραμον,και θιγει παρομοια ζητηματα,θα ειναι δικο μου.Μα δε θα μπω στη διαδικασια να το διαφημησω.Αν το βρειτε το βρηκατε.
Αν οχι,περιοριστειτε σε αυτο.
Δε με νοιαζει.
Ποτε δεν εγραψα για τον κοσμο,παρα μοναχα για μενα.
Και ισως οι παραπανω προτασεις να φανταζουν ποζερικες.
Μα, αν ειναι και η ποζερια καποια πτυχη του εαυτου μου,δε θα ταν κριμα να μη την εκφρασω;
Εστω και στο λαστ ποστ..!;

Σταματηστε εκεινη την αμαξα!

Σταματηστε εκεινη την αμαξα!Μην την αφησετε να απομακρυνθει.
Κουβαλαει αγαπη,εγκαρτερηση,αλληλεγγυη και αληθειες.
Μυθοι λενε οτι οι παλιοι τη λεγανε ''νοημα της ζωης''.
Εγω ξερω οτι αν δεν τη σταματησετε τωρα μετα θα ειναι πολυ δυσκολο να παυσει.Εχει πολλα να δωσει στον κοσμο,πολλα που δε θελουμε να δωσει.Κρατηστε την εδω στρατιωτες,αν φυγει δεν υπαρχει γυρισμος,για εμας,για τον βασιλια,για τον θεο!
Αν αντισταθει καψτε την.Την υποτιμησαμε που την κρατησαμε ζωντανη,μα μας αρεσε να την βασανιζουμε,ετσι ηδονιζομασταν,ετσι ειμαστε εδω που ειμαστε,θυμαστε πως ηταν ο κοσμος πριν την σκλαβωσουμε;Χρωμα υπηρχε,παντου χρωμα,κυριαρχουσε το χρωμα!Στον κοσμο αυτο στρατιωτες δεν εχουμε θεση,ειμαστε ενα με τους αλλους-τους κοινους.Γι αυτο σας λεω,σταματηστε την,και αν ειναι δυνατον καταστρεψτε την.Να μην φτασει ποτε κοντα στους κοινους!!