Μερικες φορες ενας τιτλος δεν μπορει να περιγραψει τιποτα.

Ειχα αποφασισει να αναστειλω τη λειτουργια του μπλογκ η και πιο μακροπροθεσμα να σταματησω να γραφω.Αλλα δε ξερω μαλλον αυτο το συνεφιασμενο κυριακοβραδο μοναξιας στο σπιτι μου εδωσε αφορμη για να γραψω κατι.Δε θα ασχοληθω με καποιο συγκεκριμενο θεμα αυτη τη φορα.Απλα θα αραδιασω σκεψεις που ταλανιζουν το μυαλο μου τον τελευταιο καιρο.Αυτος ειναι βασικα ο σημαντικοτερος λογος που δεν εγραφα κατι.Ειμαι τοσο προβληματισμενος και μπερδεμενος που ακομα κ εδω δε ξερω τι να γραψω τι να θιξω με τι να ασχοληθω τελος παντων.
 Οπως και να χει, αυτη τη στιγμη περιβαλλομαι απο το φως των κεριων γυρω μου κ εχω αφησει τον υποτονικο ηχο του ψυγειου να ακουγεται καθε φορα που ενα απο τα ατμοσφαιρικα τραγουδια που απαρτιζουν την πλειλιστ τελειωνει.Εξω φυσαει,φυσαει παρα πολυ για την ακριβεια.Οι τεντες εχουν τον δικο τους ρολο σ αυτην την ορχηστρα που αποτελει τους ηχους που εισχωρουν στο μυαλο μου.Και σκεφτομαι,η μοναξια που με περιβαλλει ειναι οντως τοσο απολαυστικη οσο δειχνει αυτη τη στιγμη;Δηλαδη,αν υπηρχε ενας ανθρωπος διπλα μου αυτη τη στιμη θα μου χαλουσε αυτην την ατμοσφαιρα ή δε θα χρειαζοταν καν να βρισκομαι σ αυτην;Κ αν δε βρισκομουν θα μου αρεσε που δε βρισκομαι;Ολοι οι ανθρωποι χρειαζονται λιγο χρονο για τον εαυτο τους σαφως,και ναι αυτη τη στιγμη μ αρεσει η μοναξια μου.Το τελευταιο μηνα μαλιστα δεν εχω μεινει και καθολου μονος μου.Συνεχως περιβαλλομαι απο δικους μου ανθρωπους.Και το γουσταρω αυτο πραγματικα.Ισως το προβλημα να εγκειται στο γεγονος οτι δεν υπαρχει απο την αλλη ενα αλλο προσωπο στη ζωη μου με το οποιο θα μοιραστω τον ερωτα.Μπα οχι.Αυτα ειναι βλακειες.Αν εχεις φιλους δε τα χρειαζεσαι αυτα,σωστα;Ναι σωστο μου φαινεται,ισως επειδη αρνουμαι να δεχθω το διαφορετικο.Οχι δεν ειμαι σε φαση να αρρωστησω ξανα.Οχι ακομα δεν πρεπει.Πρεπει να αποβαλλω απο μεσα μου την ιδεα του να εισαι ερωτευμενος με τον ερωτα.Γιατι ειναι αρρωστια,τα χω ξαναπει.Γι αυτο ειμαι χαρουμενος που εχω τους φιλους μου,τα αδερφια μου,τους συνοδοιπορους αυτους στη ζωη μου,οπου παντα θα καλυπτουν τα νωτα μου κ εγω φυσικα τα δικα τους.Αλλα τωρα για τωρα μιλαω ισως ενας ανθρωπος που δεν φερει την ιδιοτητα του φιλου-τουλαχιστον οχι μονο-να μου φαινοταν χρησιμος.Ναι σωστη λεξη,χρησιμος.Τι μου συμβαινει αληθεια;Μπορω να καταλαβω ηδη τι σκεφτεται καποιος που διαβαζει αυτες τις γραμμες(ΝΑΙ ΓΕΡΑΣΙΜΕ ΛΕΩ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ,ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ).Σιγουρα θα αντιτασσεται με καποια απο τα παραπανω.Κ γω ο ιδιος δε ξερω αν ειμαι σωστος,ξερω απλα οτι ετσι νιωθω.Τα ξημερωματα αλλωστε ειναι μια πολυ περιεργη χρονικη περιοδος...Αααχ!Ειμαι τοσο ευτυχισμενος που ειμαι ζωντανος,που μπορω να αισθανομαι να γευτω τη ζωη!Τις πικρες της κυριως γιατι οι καλες στιγμες ειναι ρουτινα πλεον για μενα.Αλλα η μοναξια..Λατρευω τη μοναξια.
  Βλεπω τα κερια γυρω μου να σβηνουν.Η μουσικη εχει τελειωσει εδω και ωρα οπως και ο ηχος του αερα,ενω το ψυγειο εχει αργησει να δωσει σημειο ζωης.Dammit,ελπιζω να μη χαλασε,εχω γαλα κ φρουτα εκει μεσα.Τωρα καταπνιγομαι απο τον ηχο της ησυχιας.Γιατι και αυτο ηχος ειναι αναμφισβητητα.Γαληνη,ηρεμια τωρα με στοιχειωνουν.Παει κ το τελευταιο κερι.Ενα αδιακοπο χτυπημα του πληκτρολογιου σε συνδυασμο με το φως της οθονης αποτελουν την τωρινη μου ατμοσφαιρα.Κ μαζι με αυτα οι σκεψεις μου αρχιζουν να ζεφτιζουν.Εγραψα αυτα που ηθελα,φτανω στο τελος.Ή μαλλον εφτασα ηδη.