Προς το παρον δεν με χτυπουν οι βαριες σταλες ,εχω όμως παρατηρησει οτι βαραινουν και με ενοχλει. Ξεχυθηκα σαν ποταμι γι' αλλη μια φορα και πως να μην ξεχυθω, αν και βεβαια, δεν πρεπει. Ανυπομονω να ερθουν τα νεα, με αλληλογραφια τα παιρνω καθε πρωι. Δεν αποφασιζουν ομως ουτε τα νεα ουτε εγω τι οριζει η πρωτη λαλια της αυγης για τη μερα.
Δεν θελω να παρεξηγηθω. Αυγουστος ειναι ακομα μεσα μου κι ας τελειωνει ο Ιανουαριος. Και δεν κοροϊδευω κανεναν λεγοντας το αντιθετο. Απλως δεν εχω συγχρονισει την υπαιτιοτητα της παρουσιας μου με το αβυσσαλεο, χρονικο, τρισδιαστατο κενο. Γι αυτό τα εβαλα κατω σημερα και σκεφτηκα οτι δεν αργει αυτο που θα ερθει. Το ξερω. Ερχεσαι απο το παρελθον ζεις το παρον οδευευεις στο μελλον ομως μεσα σ ενα δευτερολεπτο κανεις και τα τρια. Χαος.Ναι, απαρηγορητο χαος.
Και σου ελεγα οτι τα εβαλα κατω...
Πως να βαλεις κατι κατω καν; Εγω ειμαι πανω; Εσυ που εισαι;
Δεν ξερεις που εισαι και μιλας για το κατω.
Αναπαυσου για παντα ή σε σπανιες δοσεις, δεν ειναι καιρος γι αναπαυση.
Σε τριγυριζει ενα αρωμα καλοκαιριου κι ας εχουμε χειμωνα τωρα.
Καταλαβαινεις; Καταλαβαινεις επιτελους γιατι ο χρονος και τα συνεργα του μας καταπιεζουν;
Ουτε εγω ξερω γιατι, αλλα το παρατηρησα τουλαχιστον.
Δεν θα προσαρμοστω, αλλα δεν θα πεθανω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου